حامد سوزوکی
رفته بودیم عیادت یکی از دوستان . بنده خدا تو مسیر برگشت از محل کار یه شغال بهش حمله میکنه و زخمیش میکنه. تعریف میکرد که تو این چند روزه به خیلیا حمله کرده و حتا تو روز روشن هم این کارو میکرده. با همه گرفتاریای فعلی هزینه و گرفتاریای دوا درمون هم اضافه میشه...
پرسیدم عاقبت چی شد؟ گف چند روز قبل ، رضا و حامد داشتن با هم میرفتن و به اونا هم حمله کرده و حامد زده با چاغو حقشو کف دستش گذاشته.
بین مردم معروفه کله حامد بو قرمه سبزی میده. اما جدای از حرفایی که پشت سرش هس ، تو این مورد بهترین واکنش رو داشته. تو اینجورموارد مذاکره و ملاطفه جواب نمیده.با خودم فک میکردم تو حادثه کشتار در مسجد نیوز لند ، در مقابل اون موجود وحشی تو اون مسجد جای امثال حامد خالی بوده.
پ ن:
گاهی لازمه آدم از لاک محافظه گری بیاد بیرون و تهاجمی رفتار کنه.
چشم انداز روشن در هوای ابری
تو محوطه بیرونی نمایشگاه انواع راکتها تا انواع موشکها بصورت تایم لاین ، چیده شدن و هر چی جلوتر میرفتی موشکها بروزتر و پیشرفته تر میشد. هرکدوم از اونها شده بود مبنای توسعه نسل بعدیشون .اول راکت های فجر و زلزال که بردکوتاه بودن و بعد توسعه داده شدن و تبدیل شدن به موشکهای نقطه زن سری فاتح، و بعد خلیج فارس و بعد هرمز و بعد ذوالفقار و سجیل و...
یا تو بخش سوخت مایع ها اول از مهندسی معکوس "اسکاد بی" شروع شده و شهاب 1 و2 و 3 و بعد قیام و قدر و عماد و خرمشهر و ماهواره بر سفیر و سیمرغ...
راکتهای ساده "فجر" مبنای شروع کارای موشکی ما تو بخش سوخت جامد حساب میشه و جالب اینکه اسرایل تو جنگ 33 روزه فقط با همینها درگیر بود و تسلیم شد! و اینکه تو بخش سوخت مایع ها ،همین "اسکاد بی" (شهاب 1) با برد فقط 300 کیلومتر و دقت ناچیزش مبنای شروع کار ما بود و تو اوج نیاز ما تو جنگ 8 ساله، به دنیا التماس میکردی کسی بهت نمیداد... حالا کار بجایی رسیده که مردم بچه هاشونو میارن کنار نسل جدید موشکهای نقطه زن برد بلند و باهاشون عکس یادگاری میگیرن. این یعنی عزت!
برگردم به حرف اولم. اینکه هرکدوم از اون موشکا شده بود سکوی توسعه نسل بعدی. آدم با خودش فک میکنه چرا تو بقیه جاها اینجور نیس؟ کاری به کشور و ریس جمهور هم نداریم، اصلا تو یه شهر کوچیک در نظر بگیریم، چرا هر شهردار و مسول جدید که میاد اول لودر میبنده به مسول قبلی و کاراش؟!! چرا اونجا این روند توسعه دیده نمیشه؟ اینکه هر مسئول جدید که میادکارای نفر قبلو تکمیل کنه و کارای جدید رو شروع کنه ( با فرض اینکه کارای مسولای شهر خدمت به مردمه نه چپاول و حراج). مصادیق زیادن. اینکه یه سری میان پیمونکار میارن میدون میسازه، دوباره میان آب و فاضلاب و کندن اسفالت و ... نفر بعدی میاد پل عابر پیاده میزنه ، مسول بعدی میاد همشو با هم خراب میکنه زیر گذر بزنه و.... اینا همه پولا و سرمایه های من و شماس که به فنا میره...
پ ن :
++ خیلیا دو س دارن کشورمون در جهت منافع شخصیشون با خاک یکی بشه. متاسفانه همه این افراد خارجی نیستن. و بدتر از اون اینکه خیلیشون تو کشور، دارای پست و مقام هم هستن!
++ آدم دلش برا مردم عادی میسوزه. افرادی که به اصطلاح دستشون به جایی بند نیس و مدام توسط افراد بالا بازی میخورن...
++ تو این جور نمایشگاه ها و حرکتا ، نیمه پر لیوان هم دیده میشه .آدم امید وار میشه. هنوز هم آدمای خوب و سالم وجود داره. چشم انداز روشن و انرژی مثبتی که بهت میدن، تو سیل بمباران "ناامیدی و تحقیر" مسئولای خود فروخته ، مث آب روی آتشه.
نظام متعلق به خودمونه
++ اتفاقات بد جامعه همیشه برا قشر ضعیف بوده. چه وقایع طبیعی مث زلزله و سیل... چه اتفاقات انسانی و اجتماعی مث جنگ و گرونی و فشار معیشتی و ...
طاقت تنش ندارن. کلا اینکه میگن "قشر اسیب پذیر"، یعنی همین.
++ توی کتاب "خون در راه نفت" به یه مطلبی اشاره شده بود با این مضمون که جنگ و فعل و انفعالات این مدلی رو "سرمایه داران" راه میاندازن و مدیریتش میکنن تا اونجا که براشون سود داشته باشه و هر موقه سوددهی به اتمام رسید تمومش میکنن! و مصداقهایی در مورد جنگ جهانی دوم ارائه میده .حتا از کشور ژاپن، مثل خاندان میتسویی و میتسوبیشی و ...
این قانون شاید برامون بدیهی بنظر بیاد اما اگه به مصداقهای عینی دور و بر خودمون نگاه کنیم متعجب میشیم. مثلا نظام و کشور خودمون. جای تعجب اینجاس که انگار مال مردم خوارها همیشه اون بالاها بوده اند چه قبل این نظام و چه بعد این نظام . فقط یه مقاطعی که مردم با هم وحدت رویه قاطع داشتن جرات عرض اندام نداشتن و نقاب ریا بر صورت زدن. بعضیا به مردم عادی جوری تلقین میکنن که برا اعتراض به وضعی که خود اون حضرات بوجود اوردن ضربه بزنین به وحدت خودتون! نظام در اصل نماد وحدت مردمه. صاحبای اصلی این نظام مردمن. نظام یه خونه ایه که مردم به مسئولا اجاره دادن . خراب کردن این خونه اثر چندانی بر سو استفاده چیا نداره. اونا انقد از این نظام خوردن و جای دیگه براخودشون اندوختن و جا پا محکم کردن که براشون تفاوتی نداره. اگه اونا به فکر حفظ نظام بودن به ظاهر هم شده جور دیگه رفتار میکردن...
ضربه به نظام نمیتونه راهکار مناسبی برای تنبیه بعضی حضرات نون به نرخ روز خور باشه.
کنش / واکنش
اون روزای اول بخاطر شخصیتی که ازش تو ذهنم داشتم براش احترام قایل بودم و حاضر بودم جلو پاش از جا بلند بشم.
به مرور این رفتار در باطن عوض شد و من فقط به احترام سن بیشترش ، بهش احترام میزاشتم.
الان بخاطر شناختی که ازش پیدا کردم فقط به نشونه بی احترامی جلوپاش بلند نمیشم، حتا اگه مجبور باشم!
پ ن:
ما مجموعه ای از پالسهایی هستیم که میفرستیم. هر کنشی از طرف ما یه پیامی داره. مراقب پیامهامون باشیم.