مغز استخوان
* اولی(مبتلا به سرطان): اونطرف سالن، اون مرد میانسال رو میبینی؟
-بله، چطور؟
خدا قسمت نکنه. بنده خدا خیلی زجر میکشه. تاحالا ۴ الی ۵بار پروستات عمل کرده ولی دردش دوا نشده. دکترا نفهمیدن بیماریش چیه و درمانش چیه؟
** نیم ساعتبعد، اونطرف سالن، در کنار مرد میانسال:
مرد میانسال: بیمارتون چطوره؟
- الحمدلله. بهتره. ( نمیدونست من از بیماریش خبر داشتم).
صدای ناله ای از اتاق بغل بلند شد. مرد میانسال در ادامه گفت: خدا قسمت نکنه.این بنده خدا خیلی اذیت میشه. میگن کلیه درد داره. اما دکترا نمیدونن چرا. دردش بی درمونه انگار.
*** و این ماجرا ادامه داشت. بیمارای مذکور با دیدن دردای دیگران، دردخودشونو ولو به مدتی کوتاه فراموش میکردن.
****موقع برگشتن به خونه، تازه متوجه شدم اون پسر جوون که شیمی درمانی کرده بود و با سری بدون مو و دستانی ترکه ای تو سالن راه میرفت، دختر بوده!
پ ن:
فکر کنم بودن در بیمارستان نه فقط برای بیماران، که برای افراد عادی هم لازمه.
به قول یه بزرگی: خدا رو بخاطر همه نوع بیماریها و گرفتاریهای بالقوه، شکر! به تعداد و تنوع گرفتاریهای خلق، باید قدر عافیت هامون رو بدونیم
سلام ببخشید من رمزوبلاگمو گم کردم احیانا اگر نظری نوشتینووندیدم شرمندگی مرا پذیراباشید
این دفعه با عنوان حریم زمینی
دلم برای نوشتن هم تنگ شده فعلا که نمیدونم چه کنم .البته رمز رو دارم ولی انگار رمز من اسقاط شده کارنمیکنه.باید ازکسی کمک بگیرم .شایدم یه وبلاگ جدید راه اندازی کردم
سلام
ای بابا!
شما بنویس همه استفاده میکنیم.
واقعا درسته من هروقت بیماربودم ورفتم بیمارستان حالم خیلی بهتر شده دلیلش رو نمیدونم
اما وقتی میری اونجا میبینی دیگه تنها نیستی یه قوت قلب شدیدی هست اونجا که بهت حس خوبی میده .ازیه طرفم درد ورنج ادمارو که میبینی خیلی بدجور حالت گرفته میشه.دردایی که گاهی تمومی نداره
به هرحال شکر خیلی شکر