این رو کجای دلم بزارم

انقدر خسته هستی که حال فشار دادن پدال گاز رو هم نداری و علاوه بر کلافگی از گرما، دغدغه‌های سر و کله زدن با عمروعاص های زمان ذهنتو تحلیل برده، یهو یه ماشین باسرعت پیداش میشه و تیز میپیچه  برا سبقت، هنوز باورت نمیشه که طرف انقد ناشی/یا پررو باشه که بخاد همچین جایی انقدر تیز بپیچه. اما صدای برخورد ماشینها مهر تایید میشه بر "هر چیزی ممکنه".

یعنی اگه به یه راننده حرفه ای، فیلم اون صحنه رو نشون بدن، نمیتونست با اون زاویه برخورد ایجاد کنه.

کنار میدون توقف کردم و داشتم به همه گرفتاریام فکر میکردم. طبیعتا باید دو دستی میزدم توسرم! تو اینهمه مشغله، این یکی رو کجا جاش بدم! اما انقدر ذهنم تل انبار مشکلات بزرگتر هست که انگار "سِر" شده!

تا حدی که ترجیح دادم بجای ایستادن تو افتاب،  تو ماشین بمونم، شاید بهمین دلیل راننده ماشین جلویی شاکی تر از من، طلبکارانه حرف میزد و نگاهم میکرد. آماده بودم که با زبون خوش قضیه رو جمع کنه و منم برم دنبال بدبختیای دیگه. دیدم بدش نمیاد مسئله رو کش بده. وقتی درخواست خسارت کرد، دیگه سکوت رو جایز ندیدم و براش کروکی کشیدم و بهش گوشزد کردم که مقصره. نمیدونم لحن خسته صدام و یا کلافگی و گرما زدگیم یا چه دلیلی اونو مجاب کرده بود که میتونه بهم فشار وارد کنه.حرافی و سر و صدا که حق ایجاد نمیکنه. شاید هرکسی دیگه بود جلوش کوتاه میومد. گفتم  هرچی  پلیس بگه. گف زنگ بزن. گفتم شما زنگ بزن! ( منکه متضرر شدم، توقعی هم نداشتم . اما وقتی تو پاتو از حد درازتر کردی نه تنها هزینه ماشین که هزینه مکالمه مخابرات رو هم باید بدی! ) 

رفت تماس گرفت  و برگشته دوباره پیش من میگه پلیس  شاید تا یک ساعت دیگه نیاد. گفتم صبر میکنیم!

یک دقیقه بعدش پلیس اومد! نیومده گف طرف مقصره! مدارکشو بهم داد و گف هرموقع راضیت کرد بهش عودت کن.

++ چرا بعضیا،سکوت و احترام رو، حماقت ترجمه میکنن؟!

++ اصلا حرف پلیس و داور و قاضی به کنار،  وجدان آدما کجا رفته؟