فرقی نمیکنه دوران قبل از دانشکاه باشه، سربازی و درس و کارباشه یا ... اصلا بعضیا تو هر محفلی که قرار بگیرن انقد پالس منفی و "خود کم بین" هستن که انگار تو تحقیر خودشون و" خودزنی" مسابقه گذاشتن و باید اول بشن.
آقا، رقبا و دشمنای بیرونی ما، کارشونو خوب بلدن، ما ها دیگه تو کارشون دخالت نکنیم! حداقل با خودمون مهربون باشیم. تحقیر و انتقاد از برخی مسولین رو بسط ندیم به کل مردم و ارزشها و شخصیت خودمون. خودمونو خلع سلاح نکنیم. بن بست فکری نسازیم. عزت نفس داشته باشیم.
تواناییهای ما محدوده، آگاهی و اطلاعاتمون ناقصه، مطلق قضاوت نکنیم. در مورد واقعیتهایی که مستقیما و عینا دور و بر خودمون اتفاق میوفته و اثر مستقیم تو زندگیمون(خوراک، پوشاک ،مسکن، ارزشها و عقایدو...) داره متمرکز بشیم نه تخیلات القایی .
برای مثال: قهرمان شدن فلان تیم فوتبال و طرفداریهای این مدلی و تعصبای پلاستیکی داشتن، واقعا تهش چیه؟
پ ن:
خلاصه۳ ساعت گفتگو با دوستان قدیمی که بعد از سالها دوباره همدیگه رو دیدن.