چرا

آخرین حسادت من به گاوها بر میگرده به سفر اجباری دو ماهه من به کلاردشت.

موقعی که  از حدودای6 تا8 صبح تو میدون صبحگاه  پادگان کلاردشت،  مشرف به کوه های پوشیده از برف البرز، خبردار ایستاده باشی و گاوهایی رو نظاره کنی که در فاصله ای نه چندان دور تو دامنه تپه های سرسبز  آزادانه مشغول چرا هستن. حس حسادت میاد سراغت! اونموقه از خودت میپرسی چرا اونا انقد از زندگی لذت میبرن و ما آدما همیشه تو استرس و التهابیم؟ مگه ما آدما چیمون از گاوا کمتره؟ حتا اگه گله گاوها رو ناگزیر برتر از گله انسانها بدونیم، چرا گله انسانها یکدست نیست؟چرا انقدر تبعیض؟چرا درک  عدالت برام انقدر سخت شده؟ اصلا چرا من؟! چرا اینجا؟ چرا نمیتونم درک کنم فرق من نوعی با "مجید" چیه که دوره اجباریشو تو یه ارگان دولتی کنار خونش گذروند و جدای حقوق و مزایای اونجا، داره برا استخدام تو همون ارگان آماده میشه؟ اما امثال من باید چندسال دنبال کار با حداقل حقوق بگردن؟واقعا چه برتری و صلاحتی تو امثال مجید وجود داره؟!

اصلا چرا مجبورم این سوالهارو تو دلم نگه دارم؟ برای گاوها "چراگاه" وجود داره اما برای من هیچکجا نیست جواب چراهامو بشنوم...

و هرچه به عمرمون اضافه میشهدامنه سوالات گسترده تر میشه و هنوز مجبوریم خودمون برا خودمون جوابها رو بسازیم...

مگه "چرا"   حق همه نیس؟!

پ ن:

حتا خدا هم مجوز  انجام گستاخانه ترین و حتا بدترین سوالها رو داده.مثلا به ابراهیم، که پرسید چجور مرده هارو زنده میکنی و  یا ..

واقعا خدای خوبی داریما!

حساب کن. مثلا  واکنشهای انسانهای 3هزار سال قبلو تو موقعیتهای مختلف  در نظر بگیر...شاید رفتارشون از نظر ما  تند و یا بی فرهنگی بنظر برسه  ...اما خدا چقد صبر ومهربونی نسبت به اونا داشته.ما هم همینجوریم.شاید نسلهای آینده ازمون نفرت داشته باشند و از ما بعنوان نسلی بی فرهنگ و با درک پایین یاد کنن...اما خدا هیچوقت توجهشو از ما برنداشته...

خدایی که به همه موقعیتهای زمانی مسلطه.

++خداست که معبودى جز او نیست زنده و برپادارنده است نه خوابى سبک او را فرو مى‏ گیرد و نه خوابى گران آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند آنچه در پیش روى آنان و آنچه در پشت‏ سرشان است مى‏ داند و به چیزى از علم او جز به آنچه بخواهد احاطه نمى‏ یابند کرسى او آسمانها و زمین را در بر گرفته و نگهدارى آنها بر او دشوار نیست و اوست والاى بزرگ  (سوره ۲ آیه۲۵۵)

++و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزدیکم و دعاى دعاکننده را به هنگامى که مرا بخواند اجابت مى ‏کنم پس [آنان] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند باشد که راه یابند (سوره 2, آیه 186)