اهدنا الصراط المستقیم

**  متعادل موندن روی" مرز درست " هنره...

 مرز درست فکری، مرز درست مذهبی، مرز درست اخلاقی، مرز درست علمی...  خیر الامور  اوسطها...        

** اساس هر چیزی بر  ثبات و اعتداله. هر کسی خاسته  یا ناخاسته خلاف اون رفتار کنه، مث نیروی گریز از مرکز پرت میشه کنار. 

هر چیزی یه جفت متعادل کننده ای داره که بهش توازن میده. ماده و پادماده، خیر و شر، عسر و یسر و...

این  "هرچیز" میتونه هر نوع فکر، عمل، رفتار، گفتار و... باشه. یک ترازو که دوکفه همدیگه رو متعادل نگه داشتن. مهم نیس داخل کفه ها چی باشه یا چقدر باشه مهم اینه که هر کفه، کفه مقابلشو آروم نگه داشته...

**  خارج شدن از تعادل یعنی  بحران. اولین قدم و مهمترین قدم برای برون رفت از بحران درک "وجود کفه دوم ترازو" هست ( پیدا کردن خود کفه انقدر اثر گذار نیست که اعتقاد به وجودش) ...که البته خودفرایند  پیدا کردن کفه هم ارامش بخشه.

** یکی از دوستان در حال ساخت یه مستندی بود  در مورد بمب اتم. با شناختی که ازش داشتم میدونستم تمام تمرکزشو میذاره رو پروژه و تو اون غرق میشه، به همین خاطر هیجان و  احساسش رو درک میکردم. میگفت: با مطالعاتی که در مورد بمب اتم و تاریخچه و آزمایشاتش انجام دادم مو به تنم سیخ شد! قبر و قیامت برام سوال شد و کلا قدرت خدا و پیش زمینه های ذهنیم واقعا بهم ریخت. درکسری از ثانیه بخار شدن، واقعا خوفناکه..

تا مدت زیادی تعادل روحیمو از دست داده بودم. کفه ترازو بدجور به سمتی که نمیخاستم و انتظارشم نداشتم سنگینی میکرد تا وقتی که یه پروژه در مورد نجوم رو شروع کردیم. این پروژه آب سردی شد بر اون سنگینی کاذب قبل و دوباره آرامش و ثبات فکری پیداکردم...

این حرف دوستم مصداق پیدا کردن کفه دوم ترازو برای رسیدن به ارامش بود. هر موقه دیدیم اوضاع عادی نیس، تعادل فکریمون داره بهم میخوره،استرس پیدا میکنیم و خلاصه یه جای کار میلنگه ،باید بگردیم دنبال کفه دوم ترازو. یا تعادل  ما بهم خورده یا تعادل طرف مقابل. اینکه مثلا ما تو یه وضعیتی هستیم که نسبت به موقعیت طرف مقابلمون تبعیض آمیزه ، یا خودمون کاری کردیم که نتیجشو الان گرفتیم، یا طرف مقابلمون تعادل رو رعایت نکرده و دیر یا زود جواب کارشو میگیره. برای اینکار نگاهمونو باید آلترناتیو کنیم.  باید بدونیم که هر مسئله ای یه شق دومی هم داره(آلترناتیو) ... ماها عادت کردیم زوم کنیم به جزییات کفه اول ترازو و سنگینی اونو برا خودمون غیر قابل هضم کردیم.  انقدر روی مسائل کفه اول زوم کردیم که حواسمون به احوال دیگران هم نیس...جالب اینکه گاهی توجه به مسائل دیگران  خودش کمک میکنه وزن مسئله ما هم کمتر بشه. شاید کفه دوم ترازوی ما همون دیگرانی باشن که درگیر مشکلات خاص خودشون شدن(که ظاهرا ربطی به مشکل ما نداره). بلاها و سختیهای دیگران رو نباید دست کم گرفت...

** نباید بی انصافی کرد.خود همین بی انصافی یعنی عدم رعایت تعادل و مرز. یکی از دوستان از مشکلاتش میگفت و من هرچی براش مثال میزدم و غیر مستقیم بهش میگفتم مراقب باش دچار خودخاهی نشده باشی، اون حرف خودشو میزد.هر ورودی به مغزش رو لینک میکرد به مشکلات خودش و مدام از بزرگی و سختی مشکلاتش میگفت....البته بهش حق میدادم. اون به زمان احتیاج داشت تا احساساتش فروکش کنه. با اینکه براش احترام زیادی قایل بودم و میخاستم به هر نحوی کمکش کنم، اما بعد از  تلاش اولیه، ترجیح دادم بهش فرصت بدم و سکوت کنم... 

با خودم گفتم اگه منم جای اون بودم همینطور میشدم. و شاید مشکل خودم رو بزرگترین مشکل بشریت میدیدم! بعد برا خودم مثال زدم از مشکلات دیگر اطرافیان:

 - مجتبی و زنش داشتن برای جشن تولد آماده میشدن.  اولین بچشون داشت بدنیا می اومد که خانومش بعد از بدنیا اومدن بچه از دنیا رفت!...

- زن محمد هنوز بچش به 3 سالگی نرسیده ،خونوادشو ول کرد و رفت دنبال یه بچه پولدار...

- زن علی بخاطر اعتیاد علی ازش جدا شد، شاید جمع سن علی با زنش به همراه بچه2سالشون به 45 نرسه!

- مرده بدنیا اومدن بچه9ماهه رضا ...

- مراجعه پدر مرضیه به بیمارستان برای شکستگی ساده پا و خطای پزشکی و زنده برنگشتنش...

- آب شدن همه هیکل رستم گونه رحیم  زیر فشار سرطان ،جوریکه این اواخر دختر جوونش میتونست اونو بقل کنه...

و هزار جور مشکل دیگه که حداقل من با چشام از نزدیک دیده بودم ... 

نباید بخودمون اجازه بدیم هیچ کدوم از بلاهای اشاره شده رو با هم قیاس کنیم... وقتی فکر میکنیم بزرگترین بلا سر ما اومده  در واقع قضاوت کردیم و غیر از ناشکری، خودخاهی هم بخرج دادیم...