روزی که من بابا شدم!

افلاطون عزیزم! الان که دارم این نامه رو برات مینویسم روز پدره. میدونم جواب نامه رو نمیدی چون این نامه رو بهت نخاهم داد و بیشتر برای خالی کردن دل خودمه.

اون روزا رو خوب یادمه...  دم دمای غروب بود. 

مثل همیشه مشغول کار بودم که یه نفر سراسیمه خودشو رسوند و گفت حال زنت خوب نیس باید بره بیمارستان. نفهمیدم چطوری رسیدم خونه، به خودم که اومدم دیدم با همون اوضاع احوال گرد و خاکی و لباسای ژولیده کار، نشستم تو آمبولانسی که به سمت بیمارستان میرفت. تو اون مسیر 30کیلومتری تا بیمارستان بارها از خستگی بیهوش میشدم و وقتی بهوش می اومدم می دیدم سرم رو شونه خانم پرستاره و اون بنده خدا هم میگف میخواین نگه داریم شما برید جلو استراحت کنین؟ و من عذر خواهانه توقف حتی یک لحظه رو مجاز نمی دیدم و بعد از 20ثانیه دوباره بیهوش میشدم!هر بار که به هوش می اومدم همون دیالوگها تکرار میشد به جز آخرین بیهوشی که موقه به هوش اومدن رسیده بودیم بیمارستان.

هوا تاریک شده بود با همون وضع و لباس تا اون لحظه که ورود آقایان ممنوع نبود دنبال مادرت بودم. برگشتم جلو در بیمارستان، خستگی منو نشوند روی زمین. وقتی خستگی اینکارو میکنه نمیفهمی کف زمین آسفالته، چمنه، یا تشک ... 

 چشم که باز کردم صبح شده بود. سرو صدای ماشینا وعابرا کمک کرده بود به خودم بیام بفهمم کجام. یه نیگا به خودم انداختم، یه لنگ پا مغرب بود اون یکی مشرق! دستام به پشت از دو طرف آویزون بود و لابد گردن و لپا هم موقه خواب آویزونتر بوده. خواستم خودمو بکشم کنارتر تکیه بزنم به دیوار دیدم یه پشته اسکناس ریخته جلوم! دوباره یه نیگا به اوضاع احوال خودم انداختم و تصمیم گرفتم هرچه زودتر برم سراغ مادرتو بگیرم..

شانس آوردم اقوام از یه در دیگه بیمارستان اومده بودن داخل. اهمیت موضوع رو وقتی فهمیدم که مدام میپرسیدن این پولا چیه که قلمبه کردی تو جیبات! خدا گر ز حکمت ببندد دری/ ز رحمت گشاید در دیگری

بعله پسرم. اونروز اولین روز بابا شدنم بود!

 پانوشت:از خاطرات ابدارچی