جوالدوز به خود
++ انقدر که این جماعت در "مسیر نادرست و باطلشون" همت و پشتکار بخرج میدن، شاید خیلی از ماها برای رسیدن به اهدافمون پشتکار نداریم. حتا در تماس تلفنی برای احوال پرسی از آشناها و اقوام هم کوتاهی میکنیم.
++ کی بساط این جماعت جمع میشه؟
حتا استفاده از تلفن ثابت و چندین سال تکرار این روشها و حجم بالای شاکیان، اونم تو روز روشن، نتونسته برخورد جدی ایجاد کنه. نمیتونن یا نمیخوان برخورد کنن؟
++ برای بار هزارم از یه سوراخ گزیده میشیم. این ناهنجاریها دستپخت خود ماست. چرا ملت رو از همون بچگی حریصِ قرعه کشی بار میاریم؟ حرکتی قمارگونه که تلاش و شایستگی، توش هیچ نقشی نداره. برای منافع چند بنگاه تجاری، وقت و بیوقت با رسانه ها تحت عنوان قرعه کشی بمبارون تبلیغاتی میشیم. از قرعه کشیهای بانکها تا رب و سس و فرش و لوازم و ...راستی چه خبر از نتایج قرعه کشی سالهای قبل "قهوه تلخ"؟! تا حالا کسی پیگیر صحت وعده های بیلبرد ها و بقیه رسانه ها شده؟!
این دستپخت خود سیستمه. نتیجه افراط و تفریط . حکایتش مث اون سلبریتیهاییه که جفتک میندازن. اینارو خود سیستم برده بالا و بعنوان اسطوره تو ذهن ملت قالب کرده...
ما هم بلدیما
موضوع اول:
وقتی بعضیها محیط رو برای دیگران ( زن و بچه و خانواده ملت) نا امن میکنن، چه معنی داره که حرمت امنیت خودشون حفظ بشه؟!
آشوب و خسارت جانی به کنار، حتی همین بی حیایی و ولنگاری ها...
دوستان، کمی کلاهشونو بالاتر بگذارن.
بعضیا باورشون شده که سکوت ملت از روی ضعف یا حماقته. این حضرات حواسشون نیست اگه فقط یه تاییدیه کوچیک یا چراغ سبز به ملت داده بشه که برای جمع کردن بساط آشوب خودشون آستین بالا بزنن ، اون موقع ملت خووووب بلدن چطور رفتار کنن ...
موضوع دوم:
بنا بر مصالحی، بارها و بارها رهبری برای اعتبار بخشی به سیستم، این قدرت بزرگ رو از دخالت مستقیم منع کرده. وگرنه مردم، آدرس لیدرها و ذی نفعان آشوبها رو خوب بلدن. فقط معطل یه چراغ سبز کوچیکن.
موضوع سوم:
بعضیا نمیخوان بفهمن که در بدترین حالت، اگه کار بیخ پیدا کنه، حداقل رفتار ملت، اجرای موضوع دومه.
اگه جلو دین و ارزشهای ما بایستید، خوب بلدیم جلو دنیا و منافعتون بایستیم.
خط قرمز
++ وقتی دلیل نیومدن و بی برنامگیشو پرسیدم، گفت دوباره تصادف کردم! با تعجب جزییاتو ازش جویا شدیم...
این سری هم با یه دختر جوان. سری قبل که طرف مقابل از استرس تا مرز سکته رفته بود. این سری هم که کلا ماشین خودشو رها کرد و فرار کرده بود! ( گواهینامه نداشت)
دلیل خونسردیشو پرسیدم و دلسوزانه خواستم بگم تو این مواقع ممکنه طرف از سکوت و آرامش تو سوء استفاده کنه. تو که هم هزینه مالی و زمانی و روانی بهت تحمیل میشه.... ( اولش فک کردم واکنش از روی بیخیالیه)
در جوابم گفت: بیمارم.
واقعیت این هست این بیماری به شدت وابسته به عواطف هست. اگر عصبانیت یا استرس بگیرم بشدت عود میکند. کاری به حرف پزشکان و تجویر کنندگان دارو ( با عوارض انکار نشدنی) هم نداشته باشم، خودم به این نکته رسیدم که " شوخی نیست". دوراهی مرگ و زندگیه. راه سومی وجود نداره.
من " نباید" عصبانی/ناراحت بشم! بحث اختیار و تلاش کردن و... نیست. کلا چنین حقی ندارم! وگر نه میمیرم! این یک خط قرمزه.
++ یاد ماجرای یکی دیگه از رفقا افتادم که با یه مصداق دیگه به خط قرمز رسیده بود. بهش میگفتم ضرر مالی، انقدر حرص خوردن نداره. شده دیگه. خیلیای دیگه بدتر از این براشون پیش اومده ولی مثل تو حرص نخوردن. بهم گفت: اونا پشتشون گرمه. خشابشون پره.گزینه های زیادی دارن. ولی امثال من، فقط یک فشنگ داریم. " نباید" اشتباه کنیم. حق اشتباه کردن نداریم.
++ ایجاد این خط قرمزها برای ماها هم لازم و مفیده. اینکه عصبانیت، منطق تعقل رو از بین میبره، یا سهل انگاری باعث هدر رفت فرصتا میشه، یا مصادیق دیگه...
تجربیات شخصی خیلی از ماها مفید و موثر بودن این خطوط رو اثبات کرده.
