زنده باد بسکتبال!

دور نهایی مسابقات کشوری بسکتبال تو دانشگاه بودو اونروز بصورت ناخاسته مسیرم اونطرفی بود. پیگری بازیها برام مهم نبود. ذهنیت خوبی هم از بسکتبال نداشتم.  بازی تموم شده بود و تعدادی از تماشاگران هنوز نشسته بودن و منتظر خلوت شدن صف درهای خروج بودن.  از همون دورخلوت ترین مسیر خروج رو بررسی کردم تو افکار خودم بودم و به کارایی که داشتم فک میکردم و میخاستم زودتر به مقصد برسم . از وسط سالن میونبر زدم برم اونطرف و تا وسطای زمین هم جلو رفتم . توپ بسکت جلو پام قل خورد. تحریک کننده بودنش جواب داد! برش داشتم و از همون فاصله پرتابش کردم سمت سبد و مستقیم رف تو سبد!!!!  اولین پرتاب عمر من بود!!! خودم خندم گرفته بود با اون کیف روی دوشم و کاپشن و عجله ای که برا کارای دیگه داشتم . زیر چشمی تماشاچیان رو برانداز کردم و سعی کردم هرچه زودتر سالن رو ترک کنم مبادا ازم بخان دوباره از اون فاصله اون پرتابو انجام بدم!

**  تنها خاطرات موندگار و ارزشمند همونایی اند که خارج از تحمیلهای بیرونی انجام دادیم. مخصوصا اون یهویی ها! کاش از همون اول انقدر به مدیران آموزشی و ورزشی و فرهنگی و اقتصادی اعتماد نداشتم تا این خوشبینی یا بهتره بگم سادگی، باعث از دست رفتن فرصتای  رشد و لذت بردن از زندگی نمیشد . مطیع بودن جلو همچین مدیرانی خلاقیتها و ابتکار عملامونو سوخت میکنه. مقصر اصلی هم خودمون هستیم. مثلا  تا حالا شده بابت کیفیت پایین آموزش از اونا بازخاست کرده باشیم!؟

** فیلم سینمایی "مربی کارتر" محصول 2005 ، با فاصله کوتاهی از برنامه "صبح و نشاط " از شبکه های ملی روی آنتن بود. آدم دچار تناقض میشه. نگرش به ورزش  تو کشورمون آدمو یاد عروسک بازی میندازه...