یکی از عوامل شکست برنامه ها

 گاهی لازمه آدم به خودش فرصت بده، با خودش تنها بشه و فک کنه. دودوتا چارتا کنه. این جلساتی که با خودمون برگذار میکنیم یه جور احترام قایل شدن برا خودمونه. مهم نیس موضوع جلسه چیه، همینکه برا خودمونم ارزش قایل بودیم و برای بررسی امور خودمون  هم وقت گذاشتیم ارزشمنده! موضوعات از گذشته،حال و آینده در باره هر چیزی...   مثلا:

تا حالا به ساعت خاب و بیداریمون دقت کردیم؟   

منصفانه حساب کنیم بیدار موندنهای ما در شبها چقدر برکت داشته؟ از 10ونیم به بعد رو بررسی کنیم چقد بیداریهامون مفید بود. همین بررسی رو در مورد خابهایی که در طول روز داریم هم  انجام بدیم. چقدر این خابها برامون برکت داشته؟

واقعیت برای من این بوده که نه خاب روز و نه بیداری در شب هیچکدوم رشد و برکت برام نداشته! و برای حل این مسئله خیلی خیلی با خودم کلنجار رفتم و  برنامه ریزیها  اکثرا شکست خورد. ..

از جو نا مناسب این دور و زمونه و و فشارهای تحمیلی از بیرون گرفته تا بی برنامگی ها و بهم ریختگیهای درونی خودمون. مثلا کسیکه میخاد برنامه 90 یا فوتبالهای اروپا تماشا کنه نمیتونه ساعت10-11بخابه و صبح راحت بیدار بشه و در طول روز چرت نزنه...

 تو مسیر بررسی این مسئله یه نکته جالبی هست: قسمت سخت کار بر خلاف پیش فرضای ذهنی ما، بیدارشدن صبح زود از رخت خاب  نیست.(البته منظور از زود بیدار شدن همون زمان طبیعی بیدار شدنه وگرنه بیدار شدن بعد از طلوع آفتاب، زود تلقی نمیشه)   قسمت سخت کار که باعث شکست خیلی از برنامه ها میشه، راضی کردن خودمون برای زودتر خابیدنه!

 (  پست مرتبط در مورد اهمیت خواب )