مخ خودمون و بچه هامونو دست کیا دادیم؟!

اون قدیما بچه های کوچیکتر از خودمون رو جمع میکردیم براشون داستان و قصه بگیم، البته اهل خرید کتابای پر رنگ و آب و شیک و...نبودیم، فقط همون کتاب قصه های قدیمی و رنگ و رو رفته رو  بلد بودیم (1)

از خودمون فی البداهه داستان بلند و پیچ در پیچی تعریف میردیم و وانمود میکردیم اینا آپدیت ترین داستانهای کتابهای پر زرق و برقه...

بازی دو سر برد بود هم اونا سرگرم میشدن و لذت میبردن، هم ما! حتی گاهی خودمونم کنجکاو میشدیم آخر داستان چی میشه! ازینکه شوق شنیدن رو ازشون میدیدیم تو دلمون خجالت هم میکشیدیما!

الان که خوب نگا میکنم میبینم ماها شدیم اون بچه ها و نشستیم پای حرف بعضیای دیگه. اعصاب و روانمونودادیم دست کیا؟! چند نفرمون به نویسنده های سریال و فیلمنامه ها دقت میکنیم؟چند نفرمون اونا رو میشناسیم؟ چقدر ازشون شناخت داریم؟ چه ضمانتی هس که اگه یکی دو روز اونا رو از نزدیک ببینیم ازشون نفرت پیدا نکنیم؟...

بلاخره واسه هر کسی یه مقطعی میرسه که طرف برمیگرده ببینه چی بدست آورده، آرامش و علمش بیشتر شده یا کمتر، صرف شدن عمر و زمان چه نفعی براش داشته....

این فقط مربوط به انتخاب نویسنده ها نمیشه، اساتید و معلمان، بازیگر،شاعر، خواننده، همسر، دوست و آشناو ... همه با هم

(1) بقول دکتر الهی قمشه ای بعضی کتابا  سمه! ذهن رو مریض میکنه! مث ویروس با روان ادم درگیر میشه و شاید تا آخر عمر آدم رو درگیر نگه داره. خدا رو شکر که خواسته نخواسته از این کتابا دور بودیم و فقط به داستانای قدیمی دسترسی داشتیم! همین چند وقت پیش کتاب قصه خاهر زادمو گرفتم بخونم دیدم طرف که اسم خودشو گذاشته نویسنده، تفکرات سادیسمی و مازوخیزمی و صحنه های افتضاحی رو با قلم بسیار نالایقش به تصویر کشیده بود...فرداش یه سری کتاب به قلم پیرمرد مهربون،آذر یزدی (خدا رحمتش کنه) رو که در اصل بازنویسی کلیله و دمنه یا داستانای قدیمی خودمون بود رو دادم به مامانش و گفتم اون قبلیارو بریزه دور..

پ ن:

* گاهی یادمون میره که کتاب نخوندن بهتر از "کتاب بد" خوندنه.

*  اکثر ماها به اینکه غذامون سالم باشه یا آشپزی که اونو آماده کرده کاراش تمیز باشه خیلی اهمیت میدیم، اما به غذای روح و روانمون کم توجهیم. اینکه اونو کی و چطور آماده کرده و اصلا خاصیت مفیدی داره یا نه.