احترام

 یکی از بهترین دوستای دوره نو جوونیم موتورسیکلتم بود! از یه طرف خیلی قانع و کم توقع بود و از طرفی دیگه همیشه میشد رو کمکش حساب کرد. البته یه مواردی هم بود که عذر تقصیر داشت و موضوع مربوط به این بود که قدرشو بیشتر بدونم و بیشتر بهش توجه کنم. هیچوقت ازاینکه تو اوج قبراقی میزدم تو ذوقش و سوییچو میچرخوندم و خاموشش میکردم بهش بر نمیخورد! تازه بر عکس وقتی دوباره میرفتم سراغش خیلی زودتر و سر حالتر روشن میشد. همه چیزش میزون و مرتب. به یاد ندارم حتی یک بار بهم دروغ گفته باشه. خالص خالص. تا الان هم هیچ تغییر رفتار یا مذهبی ازش ندیم. گذشت زمان و  اومد و رفت مدلای مختلف رو به چالش کشیده. محکم و ثابت. تاحالا نشده یه بار گفته باشه منم "ایر بگ"میخام! یا بنزین بدون سرب میخام! نجیب نجیب! برخلاف خیلی از موارد، وقتی طرح هدفمندی یارانه ها و سهمیه بندی بنزین اجرا شد بیشتر به قناعتش پی بردم. همونچیزی که هست رو  با راندمان بالا ارائه میده. با آرزوها و تخیالات دست نیافتنی میونه ای نداره. عین ساعت تمام تمرکز و فکر و ذکرش در زمان حال و بر حسب واقعیات اطرافه. اگه بهش بی توجهی کنم سرو صدا راه نمیندازه اما بدترین تنبیه در انتظارمه! محرومیت از قبراقی اون! هر خدمت کوچیکی رو با کار بزرگتری جواب میده. همه کاراش روی برنامس. واسه همین رفتاراش، آدم مجبوره براش ارزش قائل بشه و بهش احترام بذاره.