بدون اجرت

خدا قسمت نکنه. از اون سکانسای دوس نداشتنی بود. زن جوان دستشو آورد جلو، و طلافروش یکی یکی النگوهاشو قیچی کرد و همه رو با شعله گاز سوزاند. جواهراتی که فرق بین نو و دست دوم بودنش معلوم نبود تبدیل شده بود به یه مشت فلز مچاله شده سیاه.

+ مرد جوان یه مشت سکه آورد  برای فروش. از اسامی روی کاور سکه ها و تنوع مدلشون میشد حدس زد که اینها هدایایی بوده که تا الان نگهشون داشته و الان مجبور شده بفروشه. قیمت خرید با قیمت فروش تفاوت فاحشی داشت و مرد جوان بعد از اعتراضی محترمانه مجبور شد، از ضرر چشم پوشی کنه.

+ از چهره زن جوان اضطراب میبارید. دو دل بود. مشخص بود هنوز تکلیفش با خودشم معلوم نشده. طلا رو گذاشت جلو طلا فروش و قیمت پرسید. بعد از کمی چانه زدن و از روی ناچاری بلاخره قیمت رو قبول کرد و اونهارو فروخت. اما از نگاهش معلوم بود غیر از بحث ضرر مادی، اصلا از اینکار راضی نیس.  اون ناچار شده بود اعتبار و خاطره ودلخوشیهاشو حراج کنه. یک دقیقه نشده بود که دوباره برگشت طلافروشی  و گفت پشیمون شدم. اما طلا فروش همه طلاهارو اوراق کرده بود و معامله برگشت ناپذیر شده بود.

+ این مدل حرفا رو شاید هزار جای دیگه شنیده باشین که مبگن: اگه من فلان پول رو  سکه خریده بودم، الان کلی سود کرده بودم... ولی بنظرم اصلا دوست داشتنی نیست .این جمله ظاهرا درست و منطقیه، اما حتی تو این مورد هم سود اصلی به جیب طلافروش میره.

+ انشاله این صحنه ها برا هیچکس رخ نده و اگه هم داد بابت  کمک به یک تحول مثبت دیگه باشه(مثلا خرید خانه).  ولی سوال اینجاست که این صنف از بازار چجوری نظارت  میشن؟