خود آچمزی!

**  شما دو زندگی دارید ،

دومی زمانی آغاز می شود که درمیابید یک زندگی دارید!            (میگن "کنفوسیوس" اینو گفته)

** جمله بالایی یعنی هر لحظه خودمونو با حالت ایدآل چک کنیم. توطراحی (طراحی چهره،کاریکاتور و...) هنرمندای حرفه ای یه قانونی دارن که ما آماتورها متوجهش نمیشیم. اونا یه استانداردهایی از همه چیز توذهنشون تعریف کردن و متناسب با اون هر سوژه ای رو با استانداردش میسنجن و طراحی میکنن. اینکه شکل عمومی و استاندارد بینی یا ابرو چطوریه...فاصله ابرو با چشم، اندازه پیشانی و.... مثلا موقع  کشیدن کاریکاتور نیگا به چهره طرف میکنن، متمایز ترین مشخصه فرد رو با فرد استاندارد داخل ذهنشون پیدا میکنن و اون میشه کلید شخصیت ظاهری اون فرد، اگه این کلید بصورت اغراق شده هم رسم بشه کاریکاتور با همه تفاوتها و خنده دار بودنش، مارو مستقیم میبره سراغ همون فرد...

ما هم باید یاد بگیریم هر لحظه" مترسنج" خودمون باشیم. برای اینکار اول باید  استاندارهایی تو ذهنمون ایجاد کنیم و بعد  کارها و رفتارامونو با اون بسنجیم. مثلا بجای اینکه مغرور بشیم یا منت سر کسی بزاریم  یا نق بزنیم یا مدام منفی بافی کنیم و... تو ذهنمون  رجوع کنیم به الگوهای ذهنمون و از خودمون بپرسیم اگه اون تو همچین موقعیتی بود چیکار میکرد...(این الگوها میتونه یه آدم موفق و دوست داشتنی باشه، یا حتی یه فرد منفور با شخصیت منفی )

بعد از مراحل بالا نوبت به ابراز وجود  "ما" میرسه، اینکه ما  رفتار مختص خودمون رو با  اختیار خودمون  انجام داده باشیم .

چند مثال: اینکه من تو موقعیتی خاص کمکی به یه نفر کردم.... خب شاید هر فرد نرمال دیگه ای هم بود اینکارو میکرد..پس منت نذاریم...توقع بیجا نداشته باشیم..

اینکه من الان در فلان موقعیت اجتماعی قرار دارم... شاید یه فرد معمولی هم جای من بود میتونست...تا مطمئن نشدیم که تواناییهای فردیمون اون موفقیتها و موقعیتها رو ایجاد نکرده، اونارو به اسم خودمون سند نزنیم..

**   اگه از امکانات در دسترسمون  درست استفاده کنیم مجالی برای منفی بافی و نق زدن باقی نمیمونه. همین امکانات موجود کافیه. نیازی نیس مدام آیه یاس بخونیم که کاش فلان امکانات فراهم بود و...خدا روزی ما رو در حرام قرار نداده این یعنی نترسیم که اوضاع فعلیمون کفاف رسیدن به کمال رو نده. یا امکاناتمون رو نشناختیم و یا اونا رو آچمز کردیم...