ما بدون هنر کر و لالیم

اساتید رسانه (عکاسی، طراحی، گزارش یا خبرنامه نویس یا...) همه بر یک اصل محوری تاکید دارن و اون جهت دار بودن و محتوی داشتن اثر هست. یعنی هر رسانه مکتوب یا غیر مکتوب اگه نتونه چیزی رو به مخاطب انتقال بده، میشه یه نشریه زرد(صرفا جهت اتلاف و گذران وقت)

اگه یه طرحی با هزار پیچیدگی و ترفند هنری از بزرگترین اساتید اهل فن، نتونست چیزی تو ذهن شما ایجاد کنه جاش تو سطل زبالس!

یاد خاطره یکی از اساتید عکاسی افتادم که میگفت وقتی نمونه کارهامو بردم انگلیس نشون استادم دادم اکثر اونا رو ریخت توسطل زباله!(صحبت  در مورد رودر بایستی نداشتن و صراحت به ظاهر خشن اونور آبیها بود)  

میگفت نگاه کردم دیدم یکی از عکسایی که خیلی براش زحمت کشیده بودم هم قاطی اونا رفت سطل زباله! با حالت گلایه بهش گفتم من از اونهمه عکس که ریختی دور ناراحت نشدم اما اون یکی عکس رو من در حالتی گرفتم که نزدیک بود جونمو از دست بدم! (پرت شدن از بلندی) اونم در جواب گفت: ای کاش مرده بودی و این عکسو نمیگرفتی!!

زحمت گرفتن و حفاظت نگاتیو و ظهور نگاتیو و...همه یه طرف، مفهوم داشتن اثر یه طرف. 

موضوع مهم بعدی، داشتن روحه! یه اثر هنری باید روح داشته باشه.

 دیدین بعضی نقاشیای کودکانه چقد دوست داشتنی تر از آثار موزه هاست!؟ این مصداق داشتن روحه. همون چیزی که شاعرای واقعی رو از "مهندسای واژه ها" متمایز میکنه! (همونجور که شاعرا میگن باید حسش بیاد و یجورایی بهمون وحی بشه!)

پی نوشت:

**  آدم بی هنر مث یه موجود کر و لاله! هنر کمک میکنه ذهنیتهامون رو عینیت بدیم. گاهی یه اثر هنری میتونه به اندازه هزاران کتاب کارایی داشته باشه. اونهم در زمانی کوتاه و به مخاطبانی بیشمار و بدون نیاز به ترجمه. من خودم هنری ندارم بنابرین نمیتونم احساساتی که در قالب بیان نمیگنجن به کسی منتقل کنم. به نظرم زبان هنر خیلی واجبتر و لازمتر از کلاسای زبانیه که ماها از مهد کودک تا دانشکاه دغدغشو داریم.

** نقاشی بالا رو از دوستانه قرض گرفتم. البته سوژه این یکی تخیلیه. اون نقاشیایی که بچه ها از واقعیتای دور و برشون میکشن خیلی گویا تره. مثلا اون نقاشیا که خودشونو همراه پدر یا مادرشون در حال توپ بازی، یا کارای خونه میکشن...

** پست مرتبط از وبلاگ مغز متفکر