به یاد زلزله سال1397تهرون

از تعطیلات قبل از عید نوروز تا الان درگیر پروژه ایم...

رفیقم میگه: چقد گفتم این پروژه به هزینش نمی ارزه، حالا دوباره اومده میگه: .. ای عزیز جان شنیدی؟/ به عمق حرف های من رسیدی؟  (بیت عاریت گرفته از شعر مجرد کیف میکردم حسابی)

برای بار هزارم  ایمان آوردم که از هر بدی، بدتری هم هست، پس باید شاکر بود!

* یه تئوری هس که میگه اگه تهرون با خاک یکسان بشه (تو زلزله سال 97 یا  طی آزمایش بمب اتمی یا...) مشکلات کشور حل خواهد شد!

میخوایم با تحلیل علمی اثبات کنیم که خواهد شد و بعد با استدلال ثابت خواهیم کرد که نخواهد شد!!!

چون بحث کارشناسیه باشه واسه پست بعدی.

*نمیدونم اون همکار میز آخری چقد باید شعر تکراری گوش کنه تا به اشباع برسه (ماها که فوق اشباع شدیم) همه فشارها و مجهولات پروژه به کنار، تحمل تکرار صدباره صادقی با اون "مسکن دردمو خورده" و شعرای فلان فلانش...

*گاهی خیلی عقده ای میشم! مثلا: دلم میخاد برگردم دانشگاه برم جلو اون "استادنما" چندتا کشیده آبدار بزنم تو پوزه کثیفش. همون کسی که حرف از اتم میزد و قد الکترون شعور نداشت. همون کسی که به بعثی بودنش افتخار میکرد!