انفجار 8 بمب در اهواز

سال 84 یا 85 بود. با بچه ها نشستیم غذا  بخوریم یهو صدای انفجار دل همه رو ریخت! بعدا  معلوم شد بمب تو بانک کیان پارس گذاشته بودن. بمبهای دیگه هم البته بود که تلفات هم داشت.(بمب تو خیابون نادری، بمب تو فرمانداری، ساختمونای دولتی و...) 

همچین سلسله اتفاقاتی افتاد ولی  آب از آب تکون نخورد! خیلی از مردم اصلا خبردار نشدن! یعنی وقتی تماس میگرفتیم خونه متوجه میشدیم مردم دیگر استانها اصلا در جریان نبودن! حتا آمار دقیق تلفات و ... هم اعلام نشد! حتا سالهای بعد، ماجرای انفجارها و به خون کشیده شدن خیابون شلوغ "نادری" و... رو برا رفقای اهوازی هم که تعریف میکردم اظهار بی اطلاعی میکردن!!

حالا این رو مقایسه کنیم با اتفاق اخیر که 4 نفر اومدن با کلاش یه عده ای رو به رگبار بستن. 

این حمله شاید یک دهم حملات قبل کشته و مجروح نداشت اما چطور انقدر وسیع واکنش برانگیز شد؟ جوابی که به ذهن  میرسه: اون زمون موبایل و دوربین و امکانات رسانه ای مث الان نبود. این قیاس مصداقیه بر اینکه: نقش رسانه، کمتر از بمب نیست.

نمیخام تایید کنم بایکوت خبری یا سانسور اخبار رو . حفظ آرامش مهمه اما  امروزه دیگه برا حفظ آرامش، نمیشه از بایکوت خبری استفاده کرد.  بهتره مسئولا بیشتر بخودشون زحمت بدن و پیشگیری کنن، مدیریت کنن،... ما مردم هم تعامل با رسانه ها رو یاد بگیریم تا رسانه ها بازیمون ندن ،دور نخوریم، در جهت منافع بعضیا تهییج نشیم... 

++ یادمه تو اون فضای درهم و برهم و اون  اقلیم تحمل ناپذیر، بسیجی ها بودن که اومده بودن تو میدون و نظم میدادن به امور...

بی ادعا ، بی ریا و گمنام