کارآگاه علوی

ماشین یکی از همسایه ها رو تو روز روشن دزدیدن و  این موضوع ، بدتر از هزینه مالی، فشار روانی زیادی به  اون زوج جوون وارد کرده. دلداریش دادم و این واقعیتو بهش یاد آور شدم که جوش مال و پول رو تا وقتی بخور که به جسم و روحت صدمه نرسونه. بهش گفتم یادته فلان همسایه 20سال قبل دزد اومد خونشون زنش از فشار عصبی مریض شده 20 ساله قرص و دوا میخوره در حالیکه دزد خونشون همون 20 سال قبل پیدا شد و اموال هم عودت شده بود! (فردای روز دزدی!)  اگه اون زن بجای هیجان و احساس یه خورده محکمتر بود انقدر خانواده و خودشو عذاب نمیداد. پس مراقب باش مثل اون سست نشی. کل ضرر مالی وارد شده رو بذار کنار هزینه تفریح یک هفته ای یا یک روزه بعضیها،  اونموقه بار ذهنیت  منتقل میشه یه سمت دیگه و  محکمتر رفتار میکنی...

** با خودم فک میکردم نباید پرونده های سرقتی این مدلی سخت باشه. پیدا کردن پژو با پلاک و رنگ خاص. اون هم تو عصر اطلاعات کنونی.

مثلا : حالادیگه هر کوچه ای دست کم 3-4 تا دروبین داره .دوربین بانکها و فروشگاه ها و دوربینای هوشمند تقاطع ها و بزرگراه ها بماند...

دیروز میگف برام پیامک اومده که تو فلان استان سرعت غیر مجاز داشتم! این پیامک خوبیش اینه که آدمو تقریبا مطمئن میکنه ماشین تو یه استان دیگس و دیگه لازم نیس نصفه شبها با زن و بچه چند ماهش،  دور بیوفته تو خیابونا و دنبال ماشینش بگرده.  دوربین هوشمند راهنمایی هم نقطه امید دیگس که میشه رو عکسش حساب کرد. جای تعجب اینکه بهش گفتن برا گرفتن عکس، از طریق کلانتری اقدام نکن . خودت بری  تهران و بگیری سریعتر به هدفت میرسی! نگو ماشینتو دزدیدن،بگو میخام مطمئن شم ماشین خودمه و مستحق جریمه بودم!

**  علاقه به خلبان شدن یا کارآگاه شدن  نوستالوژی دهه شصتیهاست.  شغل "کارآگاهی" تو فیلما حرفه دوست داشتنی و جذابیه. اینکه شواهد و مدارک رو کنار هم بچینیم و برسیم به جواب. رسیدن به جواب هم برای ما لذت بخشه و هم برای طرف دعوی.  حل کردن پرونده های مختلف  سریال زندگی مارو میسازه و با مرورشون به خودمون افتخار میکنیم و کلی خاطره داریم برا تعریف کردن. اما انگار تو واقعیت "کارآگاه" بودن زمین تا آسمون  با فیلما متفاوته.  الان تمرکز اصلی روی "دردسر کمتر" و "حقوقهای آخر برج" هست و همکاری ارگانها برای کمک به رسیدن به جواب هم یه مسیر سنگلاخه...

** همونجور که تو دانشکاه عناوین اکثر رشته ها با کتابها و محتویاتشون همخونی نداشت، همونجور هم بیرون از دانشکاه ، عنوان مدارک دانشکاهی با تخصص طرف، و تخصص طرف با عنوان شغلیش همخونی نداره! مثلا طرف مدرکش روانشناسیه اما خودش روانیه! شغلش هم کارمندی! طرف رشتش جامعه شناسیه اداره مالیات کار میکنه...طرف دیپلمه مدیر یه سازمانه...

بعدا اضافه شد:

نظر بهزاد، یه نکته جالبی رو یادآوری کرد. اونجا که گفت:    "...با این دزدی های اشیا تا آدم... باید تو بدنمونم جی پی اس کار بذاریم..."

جای شکرش باقیه که خلافایی که ماها باهاشون سرو کار داریم هنوز هوشمندانه نیس! اکثرا دله دزدیای متفرقس و معمولا با افرادی معتاد یا پیشونی سفید طرفیم. (خلافای میلیاردی که بهتره اسمشون رو "بده بستون ساده" بزاریم، به گروه خونی این پست نمیخوره و بحثش جداست)

حکایت کسی که تو مسابقه دو  اول میشه و تعداد شرکت کنندگان مسابقه هم فقط همون یه نفر بوده! یعنی  حل پرونده های بدیهی این مدلی هنر نیس، وظیفس! خدا رحم کرده از لحاظ آگاهی و فناوری اطلاعات هنوز خلافکارای ما به مرحله پیچیده بودن نرسیدن